عاشقانه ها

هر شب فکر میکنم چه کسی فردا صبح

با بوسه ایبر پیشانیت به تو «صبحبخیر» خوااهدگفت...

چه کسی دگمههای پیراهنت را خواهد بست

و چه کسیموهایت را که چون نور خورشید دلم

را گرم میکند شانه خواهد زد...

و چه کسی آندو چشم زیبا را خواهد بوسید...

دلم خوش ست به صدقه هایی که برای سلامتیتمی گذارم کنار...

و گرنه دوری تو بزرگترین بلایی ست

که با هیچصدقه ای دفع نمی شود... عزیزترینم

نه فقط از تواگر دل بکنم می‌میرم
سایه‌ات نیزبیفتد به تنم می‌میرمspan>بین جان من وپیراهن من فرقی نیست
هر یکی را کهبرایت بکنم می‌میرمspan>برق چشمان تواز دور مرا می‌گیرد
من اگر دستبه زلفت بزنم می‌میرمspan>بازی ماهی وگربه است نظربازی ما
مثل یک تُنگشبی می‌شکنم می‌میرمspan>روح ِ برخاستهاز من، ته این کوچه بایست
بیش از ایندور شوی از بدنم می‌میرم

امروز عکس تنهاییم را قاب گرفتم

عکسی در ابعاد

سه در بی نهایت ... !!!

روز مرگم در آخرین نفس

فقط یک چیز به او خواهم گفت :

اونطوری نه ...

اینطوری میرن  ... !

می دانستم رویا بود ...

من و تو ؟!!!

بعید بود آن همه خوشبختی !!!!!

حتی در تصور خدا هم نبود !

حق داشت که برآورده نکرد ! ...

دعاهای من گناه بودند !

حال این روزهایم بسان کلافی‌ست سردرگم...

پنجره‌ی اتاق را باز می‌کنم و مثل هر روز به تماشایدرختان آن‌سوی خیابان می‌نشینم...

برگ‌ها با دستان نوازشگر باد در رقصند...

کنجشکَکانعاشق مثل همیشه، پر هیاهو در جوش و خروشند و سمفونی دل انگیز زندگی در اینهیاهوی به ظاهر مبهم گنجشک‌ها...

کمی آن طرف‌تر، قمری‌های دوست داشتنی مثل همیشه آرام،کف کوچه را در جستجوی قوتی ناچیز کند و کاو می‌کنند

و زندگی، شاید همین است:

رقص برگ‌ها،هیاهوی گنجشک‌ها و تکاپوی قمری‌ها در خلوت بی عابر کوچه...

پنجره را می‌بندم...

و نگاهم هنوز آن‌سوی شیشه‌هایغبار گرفته است.

خیره شده‌ام : به دورها، به کوهها به قله‌ها...

و زمین گویی از حرکتایستاده!

حالا دیگر سکوت اتاق با سکوت پشت پنجره یکی شده.

انگار اصلا از اول همینبوده : سکوت و سکون!

گنجشکی نبوده، هیاهویی نبوده و برگی نرقصیده!

به تو فکر می‌کنم...

به تو که روزی آرام دل بی‌قرارم بودی.

به تو که باید باشی و نیستی.

تو نیستی و منهر روز، سکوت سنگین پشت پنجره را با گنجشک‌ها، قمری‌ها و چنار پیر کوچه قسمت می‌کنم.

از هجوم تنهایی می ترسم

از بلندای احساسم...

وحشت از ارتفاع قله ی بلند عشقت

مرا بر زمین پست فراقت میخکوب کرده

در ته درّه ی عمیق و ژرف بی کسی

از تاریکی انتظار می ترسم

و از نگاه سرد و بی اعتنایت

از لبخند هایت حتی، می ترسم

وقتی از آن من نبود!

شادی،"بی تو"، واژه ایست غریب

نکند تو هم می ترسی؟!

نکند قطب مخالف آهنربایم

که اینچنین گریزانی؟!

مرکز ثقل آرزوهایم!...

این محاط تن خسته را دریاب

شعاعی بکش تا قلب ویران من

دستانم پلی است تا تو...

پل آرزوهایم را ویران مکن!

من هر روز و هر لحظه نگرانت می‌شوم که چه می‌کنی ؟
پنجره‌یاتاقم را باز می‌کنم و فریاد می‌زنم:
تنهایی‌ات برایمن ...
غصه‌هایتبرای من ...
همه بغض‌ها واشک‌هایت برای من ...
بخند برایمبخند ...
آنقدر بلند
تا من همبشنوم صدای خنده‌هایت را ...
صدای همیشهخوب بودنت را
دلم برایتتنگ شده
دوستت دارم...

در مقابل احساس من

تو سکوت می‌کنی

مثل هر کس دیگر

تو سکوت می‌کنی

مثل هر روز دیگر!

واژه می میرد،

شعر می‌خشکد،

احساس من...

اشک می‌شود

می‌افتد

و در سکوت تو،

سکوت من،

سکوتِ سردِ دنیای خاموشم،

خاک می‌شود،

می‌پوسد!

دلتنگی هایم را دوستدارم
آن لحظه که به یاد تو هستم
و از دوریت دلتنگ میشوم
آن لحظه که از نبودن تو در کنارم
به آسمان و آسمانیان شکایت میکنم
و آن زمان که گریه های شبانه ام
مرحمی بر دل زخمی ام نمیگذارند
و
دوری این همه راه
و غیبت چشمهایت حس دیدن را 
از چشمهای من میگیرند
تمام این لحظات و دقایق را
دوست دارم
چون میدانم که تمام من
به یاد توست و از دوری تو گریان است
و باز میدانم در این دقایق
چقدر دوستت دارم
کاش عمق کلامم را درک کنی